18 marca 1925 r. przy ul. Narutowicza 20 uruchomiono eleganckie kino „Reduta”. Być może nie jest to jakieś szczególne wydarzenie, ale samo miejsce stanowi ważny kawałek historii łódzkiej kultury. Początkowo w głębi posesji, przesłoniętej potem Domem Koncertowym Vogla, mieścił się niemiecki teatr „Thalia” na 800 widzów, który rozpoczął działalność 8 października 1882 r. Często występowali w nim także polscy artyści, m.in. udostępniono scenę zespołowi A. Zelwerowicza po pożarze teatru „Victoria” w 1911 r. W 1918 r. przeniósł się tam na stałe zespół „Teatru Polskiego” (od 1921 – „Teatr Miejski”), choć nie na długo. Pożar w nocy z 6 na 7 września 1921 r. zniszczył go niemal doszczętnie, a „Teatr Miejski” przeniósł się do budynku przy ulicy Cegielnianej. Odbudowując dawny gmach, przekształcono go w salę tańca (obiekt paradoksalnie powrócił więc do swojej pierwotnej funkcji), a następnie w eleganckie kino „Reduta”, na którego potrzeby zbudowano bardzo obszerną salę z lożami, amfiteatrem i balkonem. Od samego początku było to kino premierowe i przez długi czas utrzymywało ten status. W 1927 r., po przebudowie, otwarto tu kino „Splendid”, a potem w 1933 r. kino „Europa”, które pracowało do wybuchu wojny. Po wojnie zostało upaństwowione, a jego nazwę zmieniono na „Bałtyk” – obiekt miał ponad 1000 miejsc i był największym kinem w Łodzi, który został zamknięty w 2015 r. Powojenne dzieje kultowego „Bałtyku” to jednak osobna historia…