Osada Łódka rozciągała się wzdłuż ulicy Piotrkowskiej od ul. Dzielnej (obecnie ul. Narutowicza i ul. Zielona) na północy, aż do Górnego Rynku na południu. Obejmowała również rozległe tereny w dolinie Jasienia nazwane posiadłami wodno-fabrycznymi. Po opracowaniu mapy osadę rozwijano przez kolejne 4 lata do 1828 roku. Zajmowano pod nią tereny rządowe i miejskie, przejmując m.in. obszar wsi Wólka (obecny rejon ul. Wólczańskiej i Czerwonej).
Po obu stronach ul. Piotrkowskiej odmierzonych zostało po 115 parceli, przedzielonych siedmioma przecznicami. Łącznie w granicach osady wyznaczono 462 parcele oraz obszerne tereny pod siedem posiadeł fabrycznych. Początkowo Łódka nie łączyła się z osadą sukienniczą Nowe Miasto. Teren pomiędzy ulicami Dzielną i Ceglaną nie był objęty regulacjami i pozostawał niezamieszkany.
Większość domów lokowana była wzdłuż traktu Piotrkowskiego, który w naturalny sposób stał się główną osią rozkwitającego miasta. Do 1829 roku Łódź zamieszkiwały już 4273 osoby. Do tego czasu powstało 369 przeważnie drewnianych domów, stawianych na parcelach Nowego Miasta i Łódki. Na działkach w granicach Łódki powstały pierwsze murowane domostwa. Było to 30 rządowych domów.
Z końcem lat 20. XIX wieku w południowej części osady Łódki zaczęły powstawać pierwsze, monumentalne – jak na tamte czasy – 2-, lub 3-kondygnacyjne murowane fabryki. Wtedy były one jednak oddalone od zabudowanego centrum. Budowano je na obszarach posiadeł wodno-fabrycznych. Za pierwszą z dużych fabryk uznaje się tzw. Bielnik Kopischa wybudowany w latach 1824-26 przy obecnej ul. Tymienieckiego. Kopisch nie był jednak pierwszym właścicielem budynków, przejął je w 1828 roku.
