Kapliczek w Lesie Łagiewnickim początkowo było sześć, ale cztery z nich zostały zniszczone przez Niemców podczas II wojny światowej. Na szczęście kapliczka św. Antoniego przetrwała wojenną zawieruchę, podobnie jak ta imienia świętych Sebastiana i Rocha.
Cudowne miejsce
Dziś nadal, choć już nie tak licznie, płyną do nich wierni i turyści. Płynie także woda w źródełku studni kapliczki św. Antoniego. Czy ma moc uzdrawiającą? Warto przekonać się samemu. Nawet jeśli na miejscu nie doznamy cudu z rąk samego św. Antoniego, to z pewnością objawi nam się otaczający obiekty piękny i rozległy Las Łagiewnicki. Jest on nie tylko najrozleglejszym terenem rekreacyjnym w naszym mieście, ale przy okazji jednym z największych lasów miejskich w całej Europie. Warto pamiętać, że niektóre cuda świata mamy na wyciągnięcie ręki i nie zawsze musimy pielgrzymować setki czy tysiące kilometrów, by odkryć prawdziwe piękno.
Legenda o człowieku bez serca
Legendy o łagiewnickich kapliczkach sięgają XVII wieku. Jedna z nich zaczyna się drastycznie – od Jerzego z Bełdowa, przedstawianego jako człowiek surowy, nierzadko okrutny. Czy faktycznie chłopa, który ośmielił się ukraść karpie z pańskiego połowu, zakatował kiedyś i pozbawił życia? Nie wiadomo. Podobnie jak nie wiemy, czy rzeczywiście u schyłku żywota Jerzego dręczyły koszmarne wizje, niechybnie spowodowane wyrzutami sumienia. Po swojej śmierci w 1669 ukazywał się swoim bliskim, pokutując za grzech zabójstwa.
