Łódź w swoich dziejach, a zwłaszcza ostatnich dwóch stuleciach, była miastem pracy, bardzo ciężkiej pracy. Mieszkańcy wielkiej przemysłowej aglomeracji poznali wszelkie trudy życia, a praca była szanowana. Dlatego w łódzkim słowniku nie brakuje oczywistych, a także metaforycznych określeń jej wartości i etosu. „Dać chleb do ręki” – jak mówiono – nie oznaczało karmienia, ale przeciwnie – naukę i poszukiwanie zawodu, bo mieć chleb w ręku to oznaczało zarobek i utrzymanie.
Mówiono także, że człowiek się z pracą nie urodzi, bo musi się wszystkiego najpierw nauczyć i dostać fach do ręki. Oczywiście, jeśli kogoś było stać, mógł dać utrzymanie, ale lepiej było dać młodego człowieka w termin, czyli do nauki zawodu u majstra czy rzemieślnika i wtedy jakaś przyszłość była zapewniona, choć, prawdę mówiąc, w dawnej i przemysłowej Łodzi nigdy łatwo nie było. Mówiono również, że „lepszy gram handlu niż kilo roboty”, ale handlować też trzeba umieć. Zależy, co kto lubi i do czego ma dryg, bo co jedna głowa, to inny rozum…
