Władysław Król odegrał wyjątkową rolę w sportowym rozwoju Łódzkiego Klubu Sportowego i całej Łodzi. Urodził się w 1907 w Kijanach koło Nałęczowa, a do naszego miasta przyjechał w 1928 z Lublina. I była to jego ostatnia przeprowadzka. Natychmiast związał się z ŁKS, wzmacniając drużyny piłki nożnej i hokeja na lodzie (z powodzeniem grał również w tenisa). W obu tych dyscyplinach był powoływany do reprezentacji Polski. W tej piłkarskiej zaliczył cztery występy, w których zdobył dwa gole w wygranych meczach z: Jugosławią (4:3, 10 września 1933) i Danią (3:1, 12 września 1937). W międzyczasie zagrał również w spotkaniach z: Czechosłowacją (1:2, 15 października 1933) oraz Rumunią (3:3, 14 października 1934). W piłkarskiej drużynie ŁKS grał do 1946, zaliczając łącznie ok. 450 spotkań, w których strzelił ok. 350 bramek. Już z tej krótkiej statystyki widać, że był znakomitym piłkarzem. Jeszcze lepiej radził sobie jednak na lodzie! Gdy zimą 1929 w ŁKS zawiązał się zespół hokejowy, to jednym z jego zawodników został Król. W reprezentacji Polski zadebiutował 23 lutego 1934, a dwa lata później wyjechał z nią na Igrzyska Olimpijskie do Garmisch-Partenkirchen. Na tym turnieju Polacy wygrali 9:2 z Łotwą, a później ulegli 1:8 Kanadzie i 1:2 Austrii. W 1938 z hokejową kadrą biało-czerwonych Król zajął siódme miejsce na mistrzostwach świata w Pradze.
Hokej miał ogromny wpływ na całe życie Władysława Króla, który po zakończeniu sportowej kariery został wybitnym szkoleniowcem. Do tej pracy przygotowywał się właśnie na lodzie, bo od 1931 był jednocześnie zawodnikiem i trenerem hokejowego zespołu ŁKS. W podwójnej roli w 1946 poprowadził zespół do tytułu wicemistrza Polski; rok później łodzianie zajęli trzecie miejsce w rozgrywkach. W 1950 Król zakończył występy na lodzie, jednak trenerem zespołu pozostał do 1962. Pracował też z juniorami, z którymi w 1953 sięgnął po tytuł mistrza kraju. W ŁKS wychował m.in. swoich następców, olimpijczyków: Krzysztofa Białynickiego, Walerego Kosyla i Jerzego Potza. W roli szkoleniowca największe sukcesy odniósł jednak w piłce nożnej. Po uzyskaniu uprawnień instruktorskich w 1946 pracował początkowo na niższym szczeblu (m.in. w latach 1950-1951 był trenerem drugoligowego Widzewa), ale wkrótce wrócił do ŁKS, z którym zdobył Puchar (1957) i mistrzostwo Polski (1958). Były to pierwsze trofea w historii piłkarskiej Łodzi! Do kolekcji ŁKS i swojej Król dorzucił również tytuł najlepszej drużyny w kraju w kategorii juniorów (1962), którego również łódzkie drużyny nie miały jeszcze na koncie.
Za swoje osiągnięcia sportowe i szkoleniowe oraz za zaangażowanie w działalność społeczną Król był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany przez władze państwowe i samorządowe, kluby, związki sportowe, media itp. Otrzymał łącznie ponad 40 odznaczeń.
Zmarł 29 stycznia 1991 i został pochowany na katolickiej części Starego Cmentarza przy ul. Ogrodowej. Pośmiertnie władze miasta uhonorowały jego pamięć ulicą Władysława Króla (odchodzi od al. Wyszyńskiego), wizerunkiem na fresku „Łódź w pigułce”, namalowanym na ścianie (wychodzącej na Pasaż Rubinsteina) kamienicy przy ul. Piotrkowskiej 71 oraz pamiątkową tablicą umieszczoną na fasadzie budynku przy ul. Kopernika 61, gdzie przez wiele lat mieszkał. Teraz jego imię będzie też nosił stadion miejski przy al. Unii Lubelskiej 2.
