Wzorcowy plan urbanistyczny, wytyczony przez Rembielińskiego, wyznaczył bieg ul. Piotrkowskiej i przecinających ją ulic bocznych, a tereny wokół podzielił na parcele. Najpierw, na południe od starego rolniczego miasteczka, powstało w latach 1821–1823 Nowe Miasto jako osada przeznaczona dla sukienników. Jej plan z ośmiobocznym rynkiem wykonał geometra Filip de Viebig. Przez środek, z północy na południe, biegł trakt piotrkowski. Grunty rządowe po wschodniej stronie zajęto na osadę, a ziemie po zachodniej stronie stanowiły własność mieszczan Starego Miasta.
Łódź w swym rozwoju posuwała się w kierunku południowym, trzymając się dawnej arterii komunikacyjnej. W latach 1824–1828 na południe od Nowego Miasta utworzono drugą osadę przemysłową – Łódkę, przeznaczoną dla tkaczy bawełny i lnu, a regulacja miasta w latach 1821–1828 wytyczyła główne zarysy terytorialne dzisiejszej Łodzi.
