Inwentarze, lustracje i podobne źródła podają ponadto liczbę placów-działek, miejskich łanów, ogrodów i innych ról. Wiadomo jednak, że w momencie lokacji Łodzi mieszkało tu ok. 100 osób i ta liczba stopniowo rosła.

Na podstawie nazwisk figurujących w księgach miejskich Andrzej Zand obliczył, że w latach 1470–1589 liczba rodzin stale mieszkających w Łodzi zwiększyła się już z 44 do 102, co przy mnożniku 5–6 daje wzrost z 220/250 do 500/600 osób. To całkiem niezły wynik populacyjny, bo pod koniec XVIII w. żyło w Łodzi ponownie ledwie 190 mieszkańców. 

W 1534 r. miasteczko Lodzia –  jak podaje ks. Stanisław Muznerowski w „Przyczynkach do monografii Łodzi” (1922) – miała na liście czynszowników m.in. następujące osoby: Klimarz, Rożek, Prokop, Kozieoczko, Zieleźnik, Piturzyńskie, Rzeczucka, Jałocka, Kula, Dybisz i Dupka. To nasi pierwsi znani z nazwiska antenaci.