Według inwentarza z 1598 r. Łódź miała 80 placów, a na podstawie nazwisk figurujących w księgach miejskich obliczono, że przez stulecie od 1470 do 1589 roku liczba rodzin mieszkających w Łodzi zwiększyła się z 44 do 102, co przy mnożniku 5-6 daje wzrost z 220–264 do 510–612 osób. W tym okresie była to ludność wyłącznie polska.

Przypomnijmy, że przy lokacji w 1423 r. Łódź miała zaledwie ok. 100 mieszkańców. Układ miasteczka niewiele się zmienił. Z rynku w kierunku zachodnim prowadziła ulica zwana Nad Rzeką, Nadrzeczną, a później Podrzeczną oraz ul. Drewna (od ok. 1770 r. Drewnowska). W kierunku południowo-wschodnim wiedzie ul. Wolborska, którą dawniej nazywano Wójtowską (1527), Dworską i Starowiejską (1609), ponieważ prowadziła do wójtostwa i do folwarku Starej Wsi. Okrążała ona staw – stąd zwano ją w XVIII w. Nadstawną – który rozciągał się od Starej Wsi aż do grobli, przy której działał najstarszy w kompleksie łódzkim młyn, zwany Grobelnym.

W drugiej połowie XVI w. burmistrz wraz z radą miejską wysuwa się w zarządzaniu miastem przed wójta i ławników. Już w latach 70. XV w. przeniesiono miejsce urzędowania władz z domu wójta do domu burmistrza i tak pozostało niemal do połowy XVII w., mimo wybudowania w 1585 r. pierwszego łódzkiego ratusza.