Historia Łodzi wykazuje swoisty paradoks, by nie powiedzieć przewrotność dziejów. Mała wioska, która stała się miastem w 1423 roku, pozostawała przez niemal 400 lat we władzy i pod wpływem mniejszych lub większych ośrodków, by potem w błyskawicznym tempie kilku dekad wyprzedzić je wszystkie, odrobić wiekowe zaległości rozwojowe i stać się największą i najsilniejszą aglomeracją w regionie, a nawet w kraju. Choć czekać na swoje przysłowiowe „5 minut” przyszło Łodzi kilkaset lat…

Pod władzą monarszą Piastów wieś Lodzia podlegała najpierw Łęczycy. Dookoła niej w XIV wieku były już lokowane wcześniej inne miasta (Zgierz, Pabianice, Brzeziny, Lutomiersk czy Kazimierz nad Nerem). Przez kolejne kilkaset lat władali miasteczkiem biskupi z Włocławka, a faktor z maleńkiego Niesułkowa nadzorował tutejsze finanse jako delegat klucza dóbr wolborskich, gdzie znajdował się pałac biskupi. Na rządowej liście miast fabrycznych w 1821 roku znalazła się maleńka Łódź, a z nią również m.in. Przedecz, Gostynin, Dąbie, Rawa czy Uniejów. Nie ujmując nikomu, można śmiało chyba jednak powiedzieć, że spośród wymienionych miasteczek nowy start najlepiej udał się w naszym mieście, które stało się w krótkim czasie prawdziwą przemysłową potęgą, a liczba ludności w ciągu stulecia zwiększyła się 1000-krotnie! Widocznie każdy ma swój czas…