Urodziła się 8 maja 1896 r. w Łodzi. Była córką Jana i Henryki Zambrzyckich. Jej ojciec trudnił się stolarstwem, a matka pracowała w fabryce Poznańskiego. W 1908 r. Stanisława wyjechała z rodziną do krewnych w Brazylii, ale 2 lata później powróciła do kraju. 17 X 1916 r. poślubiła zecera Bronisława Leszczyńskiego, z którym miała czwórkę dzieci. W 1920 r. przeniosła się do Warszawy, gdzie zaczęła naukę w Szkole Położniczej, kończąc ją z wyróżnieniem. 

Leszczyńscy tuż przed wybuchem II wojny światowej mieszkali w Łodzi przy ul. Żurawiej 7, a potem przy ul. Wspólnej 3 na Bałutach. Podczas okupacji działali w konspiracyjnych strukturach NSZ i cała rodzina została aresztowana w nocy z 19 na 20 II 1943 r. Stanisława wraz z córką zostały osadzone w więzieniu przy ul. Gdańskiej 13, natomiast ojciec z synami przy ul. S. Sterlinga. Kobiety zostały wywiezione do KL Auschwitz-Birkenau 17 IV 1943 r., natomiast mężczyzn wysłano do Gross-Rosen. Stanisława pracowała w obozie jako położna (więzień nr 41335), aż do momentu wyzwolenia i sprzeciwiając się rozkazom niemieckim, przyjęła ok. 3000 porodów! Swoje przeżycia, będąc już na emeryturze, opisała w książce „Raport położnej z Oświęcimia”. Zmarła na nowotwór, a jej pogrzeb odbył się na łódzkim cmentarzu św. Rocha przy ul. Zgierskiej. W 1996 r. jej szczątki zostały przeniesione do kościoła pw. Wniebowzięcia NMP.