15 grudnia 1923 r. w Warszawie urodził się Leon Niemczyk (zm. 29 XI 2006 r. w Łodzi) – polski aktor filmowy i teatralny, jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych artystów w historii polskiej kinematografii. W ciągu ponad 50 lat kariery zagrał w ok. 400 filmach polskich i prawie 150 zagranicznych, głównie niemieckich. Grał także w obrazach czechosłowackich, jugosłowiańskich i francuskich. Z zagranicznych wytwórni filmowych najbardziej był związany z wytwórnią DEFA z NRD (ponad 100 ról). W latach 1948–1979 występował także w teatrach w Warszawie, Bydgoszczy, Gdańsku oraz w Teatrze Powszechnym w Łodzi (1953–1976). W Warszawie mieszkał wraz z rodzicami i rodzeństwem (trzema braćmi i siostrą) do wybuchu wojny, a jego okupacyjne losy mogłyby być gotowym scenariuszem filmowym – liczne prace, udział w AK i powstaniu, aresztowanie przez Gestapo, wywózka do Niemiec, a na koniec służba w 97. dywizji US Army pod dowództwem gen. G. Pattona. Po wojnie wrócił z Włoch do Polski, gdzie został aresztowany. W 1952 r. ukończył eksternistycznie kursy aktorskie. Po otrzymaniu propozycji zagrania w filmie „Celuloza” (1953) przeprowadził się do Łodzi, gdzie zamieszkał na stałe.

Najbardziej znane filmy z jego udziałem to: „Baza ludzi umarłych” (1958) C. Petelskiego, „Pociąg” (1959) J. Kawalerowicza, „Krzyżacy” (1960) A. Forda, nominowany do Oscara „Nóż w wodzie” (1961) R. Polańskiego, „Rękopis znaleziony w Saragossie” (1964) W.J. Hasa czy „Wielki Szu” (1982) S. Chęcińskiego. Od końca lat 90. grał również w popularnych serialach: „Złotopolscy”, „Klan”, „Na dobre i na złe” i „Ranczo”. 

Od 1998 r. ma pan Leon liczne odznaczenia i oczywiście swoją gwiazdę na Piotrkowskiej, a także skwer swojego imienia w pobliżu Szkoły Filmowej. Zmarł na raka płuc 15 lat temu, a jego prochy spoczęły ma Starym Cmentarzu w Łodzi.