Kon pochodził z rodziny chasydzkiej. Jego ojciec Lewi był tkaczem u Heinzla i handlarzem. Oszer uczył się nie tylko w chederze, ale także u prywatnych nauczycieli. W 1889 r. Kon założył warsztat tkacki, który jednak splajtował. Zaczął więc pracować w fabryce Heinzla i Kunitzera jako urzędnik. Szybko piął się po szczeblach kariery, został dyrektorem i gromadził kapitał. W myśl swojej dewizy, że „bogaty Żyd przestaje być Żydem”, zmienił imię na Oskar, a chałat na garnitur. Po śmierci Kunitzera pomógł przejąć fabrykę zięciowi Heinzla Giuseppe Tanfaniemu, a w 1914 r. został właścicielem większościowego pakietu akcji Widzewskiej Manufaktury i jej prezesem. Nazywany był „Królem Widzewa”, a znany raczej z wyzysku robotników, choć chciał uchodzić za filantropa, a był także aktywnym działaczem syjonistycznym. W latach międzywojennych WI-MA notowała straty, ale Kon cały czas lokował gotówkę w szwajcarskim banku. Mieszkał w willi przy ul. Targowej 61 (dziś rektorat Filmówki). W pierwszych tygodniach okupacji pracował jako… dozorca w swoim pałacyku. Pod koniec 1939 r. koncern Goeringa chciał przejąć fabrykę. Kon wraz z żoną zostali przewiezieni przez SS do Genewy, gdzie zdeponowane były akcji firmy i tam dokonano transakcji, która ocaliła mu życie, choć  nie udało się uratować córek, zięciów i wnuków, którzy trafili do Litzmannstadt Getto. Po wojnie osiadł najpierw w Meksyku, prowadząc nadal intratne spekulacje finansowe, a ostatecznie zamieszkał w Argentynie, gdzie zmarł w 1961 r.