Prapremiera była przeznaczona dla łódzkich robotników, a był to pomysł Michaliny Tatarkówny, ówczesnej I sekretarz KŁ PZPR. Oficjalna premiera filmu odbyła się 17 VII 1960 r. w kinie „Polonia” w Olsztynie, tuż po państwowych uroczystościach rocznicowych, a ta centralna w stolicy – 22 lipca. Obraz wszedł do powszechnej dystrybucji we wrześniu, a w ciągu kilku miesięcy obejrzało go 2 mln widzów. W ciągu pierwszych 4 lat film zobaczyło 14 mln osób, a do 1987 r. – ponad 32 mln ludzi. Do tego trzeba dodać co najmniej drugie tyle w krajach dawnego bloku wschodniego, a także późniejsze wersje nagrane na kasetach VHS, płytach DVD oraz na nośnikach Blu-ray.
Film Forda okazał się najbardziej dochodowym dziełem i filmem o największej oglądalności w historii polskiej kinematografii, choć budził różne opinie. Obraz nosi także miano pierwszej rodzimej superprodukcji, na potrzeby której zaangażowano prawie 1000 statystów, wykonano 18 tys. kostiumów, wynajęto 350 koni, a kilkunastominutowa sekwencja bitwy pod Grunwaldem została dynamicznie zmontowana z ponad 150 ujęć. Ogromny był na owe czasy budżet „Krzyżaków” – 33 mln zł. Wystarczyłby on na nakręcenie dziesięciu filmów fabularnych. Monumentalny obraz historyczny (ok. 170 min) był również pionierski w zastosowaniu technologii Technicolor w obrazie panoramicznym, a także dźwięku w wersji stereo.
W tym kontekście łódzka prapremiera nabiera dodatkowego znaczenia i stanowi istotny akcent w dziejach filmowej Łodzi. Ponadto w przedsięwzięciu brało udział wielu twórców, związanych z łódzką Szkoła Filmową oraz Wytwórnią Filmów Fabularnych. Byli to m.in. reżyser Aleksander Ford, operator Mieczysław Jahoda czy scenograf Roman Mann, jak również sporo aktorów związanych z Łodzią, np. Aleksander Fogiel czy Leon Niemczyk. Niektóre sceny plenerowe kręcono w Lesie Łagiewnickim i w parku im. Poniatowskiego.
W sensie historycznym natomiast nie bez znaczenia był tamten czas dla założenia w Łodzi miasta. Przechodząca tędy droga zaroiła się w latach 1409, 1410 i 1414 zbrojnymi pocztami rycerstwa z Wielkopolski, Kujaw i północno-zachodniej części Łęczyckiego, które ciągnęły pod Wolbórz wyznaczany przez Władysława Jagiełłę na punkt zborny wojsk polskich wyruszających przeciwko Krzyżakom.
