Łódź słynąca z brukowanych ulic. Układanie rozpoczęto w latach 30. XIX wieku

Dwa pozostałe przy ul. Piotrkowskiej, czyli Fabryczny i Górny, jeszcze w 1860 r. nie miały bruków. Układano je z kamienia polnego i piasku, ale tylko na odcinkach bardziej uczęszczanych. W połowie lat 40. zabrukowano kilka przecznic ul. Piotrkowskiej, na krótkich odcinkach – do ulic Zachodniej i Widzewskiej. Trakt był konserwowany przez Zarząd Linii Komunikacyjnych w Warszawie, a bruki należały do Kasy Miejskiej m. Łodzi. Piotrkowska stawała się stopniowo ulicą wielkomiejską, tracąc dawny, wiejski charakter. Na całej długości była wysadzona drzewami. W latach 60. rosły tam jeszcze włoskie topole, jednak gdy policmajster m. Łodzi nakazał uporządkowanie i zabrukowanie chodników, zaczęto masowo wycinać drzewa, gdyż korzenie utrudniały prace niwelacyjne. W pustych miejscach sadzono jednak młode kasztany i akacje. Miasto postanowiło położyć asfalt, który okazał się niepraktyczny w czasie upałów. Od 1890 r. rozpoczęto zakładanie chodników z płyt z kamieniołomów kieleckich na ważniejszych ulicach, a na pozostałych nadal używano kamienia polnego. W 1874 r. ruszyło brukowanie głównej ulicy na odcinku od ul. Dzielnej do Górnego Rynku. Przekazanie ul. Piotrkowskiej magistratowi nastąpiło w 1887 r. i odtąd ulica stanowiła zwartą jednostkę gospodarczą, co ułatwiało już prowadzenie poważnych inwestycji komunalnych.