Filia i magazyny Banku Polskiego ulokowane zostały najpierw w budynku należącym do Ludwika Geyera przy ul. Piotrkowskiej 286 (dziś przy pl. Reymonta). W czasie powstania styczniowego, w nocy z 31 stycznia na l lutego 1863 r., to właśnie stamtąd nieznani sprawcy zabrali kasę banku dla walczących. W połowie lat 70. XIX w. łódzka filia Banku Polskiego mieściła się już w innym w budynku, na rogu ulic Cegielnianej i Zachodniej. Przylegający do ogrodu i Górnego Rynku dom Geyera przy ul. Piotrkowskiej 286, wraz z oficynami, stał się w 1877 r. własnością Ferdynanda Fischera, który z kolei odstąpił go w 1884 r. Fiszelowi Freindlichowi.
Rozbudowa przemysłu dokonywała się głównie w oparciu o kredyty Banku Polskiego, jednak po 1870 r. władze jakby przestały się troszczyć się o uprzemysłowienie Łodzi. Zaniechano rozdawania gruntów fabrykantom, a w miejsce dotychczasowej pomocy finansowej rządu pojawiła się normalna akcja kredytowa banków akcyjnych, oparta na kapitałach prywatnych. W 1872 r. otwarto w Łodzi Bank Handlowy, który odegrał poważną rolę w finansowaniu przemysłu. W tym samym roku zawiązało się także Towarzystwo Kredytowe m. Łodzi, które znacznie ożywiło rynek budowlany i popyt na nieruchomości.
