Pisali bowiem mieszczanie łódzcy skargę do kapituły we Włocławku, że nie są w stanie wywiązać się z nałożonych na nich świadczeń. Eminencja zdecydował, że każdy mieszczanin łódzki będzie płacił z każdego łanu po 8 groszy i dwa kapłony rocznie. Przybyły też podatki, które płacić musieli łodzianie: od ogrodu – 2 gr, od warsztatu rzemieślniczego – 1 gr, piwowarzy – 12 gr rocznie, szynkarze – 3 gr, użytkownicy lasów, kowale, cieśle, kołodzieje, bednarze i szewcy – po 12 gr.
Przywilej biskupi
Mając na uwadze wzbogacenie się Łodzi, biskup Jakub Uchański w 1561 r. oddaje miastu w użytkowanie pole, zwane Wżdżarowym, leżące na południe od miasta, rozciągające się na wschód ku wsi Rokicie, nazywane także Piaszczyste (stąd pewnie pochodzą nazwy Piaski i Żdżary). Było to ostatnie przed okresem uprzemysłowienia nadanie ziemi miastu. Mogli też łodzianie sprzedawać sól, jagły, pierze, świece i obuwie, nie płacąc placowego. Ponadto biskup Uchański pozwolił budować w Łodzi ratusz, jatki i sklepy oraz nadał łodzianom przywilej korzystania z lasów wsi Widzewnica i Rogi. Od XVI w. mieszczanie zaczęli także karczować las położony na zachód od miasta. Uzyskane pola nazwano następnie Długimi oraz Nowymi Przymiarkami i do 1561 r. łodzianie nie płacili z nich czynszów. Nowy przywilej, określający uposażenie, daniny i świadczenia łodzian z 1561 r. w wielu punktach nawiązywał do postanowień lokacyjnych, ale akt ten okazał się jeszcze trwalszy, bo był odnawiany aż przez siedmiu biskupów włocławskich w latach 1643–1751, zachowując ciągłość prawną do XVIII w.
