Przypomnijmy, że poprzednia akcja poszerzenia granic miasta miała miejsce w 1840 r., kiedy utworzono Nową Dzielnicę. Postanowieniem z 1906 r. włączono do Łodzi (całkowicie lub częściowo) następujące miejscowości: Brus, Dąbrówkę, Dąbrówkę Małą, Chojny Kolonię, Doły, Karolew, Rokicie Nowe, Rokicie Stare i osadę Żubardź. W efekcie miasto powiększyło się z 2739 do 3811 ha, a średnia gęstość zaludnienia na 1 km kw., która od 1840 r. do 1906 r. wzrosła z 50 do 12 460 osób, zmniejszyła się do ok. 9 tys. osób (obecnie wynosi ok. 2500 osób/km kw.).
Te inkorporacje nie zaspokajały nawet bieżących potrzeb, a Łódź liczyła wówczas prawie 350 tys. mieszkańców. Włączenia dokonano właściwie na skutek zabiegów Towarzystwa Budowy i Eksploatacji Rzeźni Miejskich w Rosji, które w 1899 r. otrzymało monopol na prowadzenie rzeźni miejskiej w Łodzi i starało się o rozszerzenie granic o zaludnione przedmieścia. Może dziwić pominięcie przy inkorporacji w 1906 r. prawie 100-tysięcznych już wówczas Bałut, ale monopol posiadało już tam Towarzystwo Akcyjne Rzeźni Bałuckiej. O tym, które tereny zostały inkorporowane, zadecydowały także interesy łódzkich przemysłowców. Potwierdza to np. włączenie do Łodzi fabrycznej części Widzewa z Manufakturą Nici oraz zakładami Heinzla i Kunitzera wraz z kolonią robotniczą, ale z pominięciem rolniczej części wsi.
