Gdy w sezonie 1992/1993 UEFA zastąpiła Puchar Europy Mistrzów Krajowych Ligą Mistrzów, pewnie mało kto się spodziewał, że w kolejnych latach marzeniem polskich drużyn będzie faza grupowa nowych rozgrywek. Piłkarscy fani wciąż mieli w pamięci nie tylko medale reprezentacji Polski na mistrzostwach świata, ale również równorzędne potyczki toczone przez rodzime kluby z europejskimi potentatami. Jedną z ekip doskonale radzących sobie w pucharowych rozgrywkach był Widzew, któremu w osiąganiu dobrych wyników na międzynarodowej arenie nie przeszkadzał fakt, że mecze w roli gospodarza rozgrywał gościnnie przy al. Unii Lubelskiej, na stadionie ŁKS-u. Klub zarządzany przez prezesa Ludwika Sobolewskiego w europejskich pucharach zadebiutował w sezonie 1977/1978 i już na początku sprawił sensację, jaką było wyeliminowanie Manchesteru City w pierwszej rundzie Pucharu UEFA (obecnie Liga Europy). Trzy lata później w tych samych rozgrywkach, w pokonanym polu Widzew zostawił Manchester United i Juventus Turyn.
Największy sukces zanotował jednak w sezonie 1982/1983, gdy dotarł do półfinału wspomnianych już rozgrywek o Puchar Europy. Zespół rozpoczął rywalizację od dwumeczu z maltańskim Hiberniansem FC (3:1 i 4:1), a w dwóch kolejnych rundach w pokonanym polu zostawił Rapid Wiedeń (5:3, 1:2) i Liverpool (2:0, 2:3). Drogę do finału ekipie prowadzonej przez Władysława Żmudę zamknął Juventus, w którym grał m.in. Zbigniew Boniek, będący do niedawna największą gwiazdą Widzewa. Po trafieniach Marco Tardelliego (8’) i Roberta Bettegi (59’) Stara Dama przed własną publicznością zwyciężyła 2:0. Rewanż przy al. Unii Lubelskiej zakończył się remisem 2:2 (Krzysztof Surlit 6’ i 79’ – Paolo Rossi 32’, Michel Platini 82’) i na finał do Aten pojechali gracze Juventusu.
Podium w Europie
Do podium europejskich rozgrywek trzy razy docierały natomiast siatkarki Startu. Co prawda, w 1972 r. rywalizację w Pucharze Europy Mistrzyń Krajowych zakończyły na czwartej pozycji, ale rok później uplasowały się już na miejscu trzecim. Było to swoiste zwieńczenie okresu absolutnej dominacji na krajowych parkietach. Pierwszy tytuł mistrza Polski zespół z Bałut zdobył w roku 1968, ale później po złoto sięgał nieprzerwanie w latach 1971–1973. W tym czasie w Starcie grały m.in. Barbara Hermel-Niemczyk i Lidia Chmielnicka-Żmuda, brązowe medalistki Igrzysk Olimpijskich Meksyk 1968. Po raz ostatni siatkarki Startu po mistrzostwo kraju sięgnęły w 1977 r., a kilka miesięcy później ponownie zajęły trzecią lokatę w PEMK-u. Na swoim koncie mają również trzecie miejsce w rozgrywkach o Puchar Europy Zdobywczyń Pucharów (1979). Jedenaście lat po tym sukcesie czwarte miejsce w Pucharze Konfederacji CEV zajęły siatkarki ŁKS-u. Drużynie prowadzonej przez Marka Makarskiego drogę do strefy medalowej utorował dwumecz z TSC Berlin, drużyną naszpikowaną reprezentantkami Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W hali pod trybuną główną nieistniejącego już starego stadionu przy al. Unii Lubelskiej łodzianki zwyciężyły 3:0, a jeden set wygrany później w niemieckiej stolicy zapewnił im wyjazd na turniej finałowy do Izmiru, gdzie mierzyły się m.in. z prowadzonym przez Andrzeja Niemczyka niemieckim Bayernem Lohhof.
Koszykarskie sukcesy
W 1998 r. do półfinału Pucharu Ronchetti dotarły natomiast koszykarki ŁKS-u. Co prawda, w walce o finał łodzianki w dwumeczu musiały uznać wyższość francuskiego ASPTT Aix-en-Provence, lecz osiągnięty przez nie wynik zapewnił Polsce miejsce w raczkującej wówczas Eurolidze. Drużyna prowadzona przez Mirosława Trześniewskiego w tych rozgrywkach nie wystąpiła, gdyż PZKosz zmienił wcześniejsze ustalenia mówiące o tym, że w Eurolidze zagra zespół, który wywalczy miejsce w tych rozgrywkach. Ostatecznie zamiast ŁKS-u pojawiła się więc w nich Fota Porta Gdynia.
