Kapituła, pragnąc – jak zapisano w dokumencie – „doprowadzić do świetności” dobra kapitulne i troszczyć się o ogólny rozwój tych ziem, zakłada miasto Ostroga i lokuje je na prawie magdeburskim w „borach silnych leżące”, razem z polami, krzakami, gajami i lasami. Dla nowo lokowanego miasta dokument ustanawia 16 lat wolnizny od jakichkolwiek ciężarów, a także korzystanie przez mieszczan ze wszystkich pożytków z wód i lasów. Ten przywilej został wydany w dniu św. Zofii, 15 maja 1414 r., we Włocławku, w „przytomności” Bogufała, oficjała z Włocławka, i Mikołaja Wichowskiego, kanonika z Kruszwicy – „mężów przednich a znakomitych”.
Wyjaśniamy, że de facto chodzi tutaj o pierwszą lokację Łodzi (nazwanej wtedy Ostrogą, ale nazwa się nie utrzymała), tyle że był to przywilej nadany przez właściciela miasta. Dla pełni praw miejskich potrzebny był przywilej monarszy, który na prośbę kolejnego biskupa kujawskiego, Jana Pelli, wieś Łodzia (Lodza) otrzymała 29 lipca 1423 r., a prawa miejskie nadane zostały przez króla Władysława Jagiełłę w Przedborzu nad Pilicą. I tę ostatnią datę będziemy ferować wkrótce, w dniu św. Marty, jako 600-lecie istnienia Łodzi jako miasta, choć warto pamiętać również o majowym święcie, które jest symbolicznym aktem pierwszej lokacji miasta na tym terenie w 1414 r.
