18 czerwca grupa robotników ruszyła do centrum miasta. Na Bałutach dołączyli do nich inni manifestanci – w sumie 5 tys. osób. Władze carskie skierowały tam oddział dragonów i policję. Doszło do walk, w których zginęło pięć osób, a 40 zostało rannych. Dwa dni później odbył się pogrzeb ofiar, w którym wzięło już udział 50 tys. ludzi! Wojsko wobec tak potężnej manifestacji nie interweniowało.
21 czerwca miał się odbyć pogrzeb dwóch kolejnych robotników. Policja pochowała ich w nocy, aby zapobiec demonstracjom. Spontaniczne uformował się jednak 70-tysięczny pochód, który ruszył Piotrkowską. Oddziały wojska skoncentrowano na rogu obecnej ul. Wigury. Za demonstrantami postępował oddział konnicy, a w przecznicach czekały oddziały piechoty. Wojsko rozpoczęło ostrzał salwami na komendę. Oficjalnie poinformowano o 31 ofiarach i kilkunastu rannych, choć faktycznie były ich setki. Rozpoczęły się walki – na ulicach Łodzi wzniesiono ponad 100 barykad, głównie w Śródmieściu (ul. Południowa – ul. Wschodnia), ale również na Starym Mieście i Bałutach. Przeciwko powstańcom Rosjanie wystawili cztery pułki piechoty, dwa pułki dragonów, kilka sotni kozaków i policję – łącznie 20 tys. ludzi pod bronią. Powstańcy bronili barykad, gdy nacierali na nie żołnierze. Dane władz policyjnych to 151 zabitych i zmarłych w wyniku ran. Dziennikarze pisali, że podczas walk w Łodzi od 22 do 24 czerwca zginęło 561 osób, a rannych było 700 osób. Prawdopodobnie w dniach od 22 do 24 czerwca zginęło lub zmarło w wyniku ran ok. 250 osób. 24 czerwca 1905 r. car Mikołaj II podpisał dekret o wprowadzeniu w Łodzi stanu wojennego.
