Urodził się 17 czerwca 1883 r. w Lublinie, był synem Adama Stefanowskiego, inżyniera gubernialnego. W 1893 r. rozpoczął naukę w gimnazjum rosyjskim, którą kontynuował we Lwowie. Studia wyższe ukończył na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie w 1904 r., a potem pracował w przemyśle, gdzie zajmował się zagadnieniami gospodarki cieplnej. Celem pogłębienia studiów przebywał przez kilka lat u prof. Molliera w Dreźnie i na Politechnice Berlińskiej. W 1910 r. powrócił do pracy naukowej we Lwowie. W 1918 r. przeniósł się na Politechnikę Warszawską i objął kierownictwo Katedry Termodynamiki Technicznej i Laboratorium Maszyn. W 1923 r. otrzymał nominację na profesora zwyczajnego.
Był znakomitym wykładowcą i autorem pierwszych polskich podręczników z termodynamiki. W czasie okupacji kontynuował działalność dydaktyczną na tajnych kompletach. Podczas powstania warszawskiego został ranny i wyjechał do Częstochowy. W 1945 r. został powołany na organizatora i rektora Politechniki Łódzkiej. Już 8 maja 1945 r. przybył do Łodzi, rozpoczynając swój trzyletni okres wytężonej pracy przy tworzeniu PŁ z trzema wydziałami: mechanicznym, elektrycznym, chemicznym i oddziałem włókienniczym. W 1949 r. powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował karierę naukową w Polskiej Akademii Nauk. Otrzymał doktoraty honoris causa PŁ i PW. W Łodzi ma swoją ulicę i pomnik na terenie kampusu uczelni.
