Do początku XIX w. Łódź rolnicza miała cmentarz w rejonie dzisiejszego pl. Kościelnego, gdzie był wówczas mały, drewniany kościółek pw. NMP. W 1820 r. na potrzeby rozwijającego się miasta urządzono cmentarz na piaszczystym wzgórzu przy drodze prowadzącej wówczas w kierunki wsi Retkinia, na terenie dzisiejszej parafii św. Józefa (w rejonie ulic Ogrodowej, Gdańskiej i Legionów), gdzie w 1910 r. przeniesiono drewniany kościół z pl. Kościelnego. Obie niewielkie nekropolie katolickie, leżące w obrębie zabudowy miejskiej, szybko się wypełniły i były nieczynne już w 1862 r. Budowę trójwyznaniowego Starego Cmentarza przy ul. Ogrodowej rozpoczęto w 1855 r.
Równie stary był pierwszy cmentarz żydowski, założony w 1811 r. przy nieistniejącej już ul. Wesołej (w rejonie ulic Zachodniej, Bazarowej, Rybnej, Limanowskiego). Warto przypomnieć, że w latach 20. XIX w. gmina żydowska obejmowała 1/3 łódzkiej społeczności, wobec czego zaistniała konieczność wytyczenia nowych miejsc pochówku. Wcześniej łódzcy Żydzi grzebali zmarłych w Strykowie i Lutomiersku. Na starym cmentarzu żydowskim w ciągu 80 lat jego istnienia pochowano ok. 13 tys. osób. W 1888 r. Bóżniczy Dozór zwrócił się do władz z prośbą o powiększenie cmentarza lub założenie nowego, a diaspora żydowska w Łodzi liczyła już wówczas ok. 50 tys. osób. Nowy cmentarz żydowski przy ul. Brackiej powstał w 1892 r.
