Urodził się 29 IX 1892 r. w Tomaszowie Mazowieckim; w rodzinie nauczycieli żydowskich szkół ludowych. Medycynę studiował we Lwowie, pracując równocześnie w zakładzie anatomii patologicznej. W szeregach WP brał udział w walkach z bolszewikami, a potem także w kampanii wrześniowej. W latach międzywojennych pracował w warszawskim szpitalu na Czystem, gdzie w czasie okupacji został ordynatorem i udało mu się przetrwać koszmar getta, a potem przeżyć w ukryciu na wsi.
Po wojnie został dyrektorem szpitala dla nerwowo i psychicznie chorych „Kochanówka” w Łodzi, organizując tam klinikę neurologiczną, którą przez wiele lat kierował. Jego żoną była lekarka, ale jednocześnie znakomita polska szachistka Róża Herman. W 1946 r. habilitował się, a tytuł profesora otrzymał w 1956 r., piastując stanowisko dziekana Wydziału Lekarskiego AM w Łodzi. Był również wiceprezesem Światowej Federacji Neurologów i członkiem wielu międzynarodowych towarzystw naukowych. Pracował z najlepszymi specjalistami, a swoje doświadczenia zebrał w pracach „Neurolodzy polscy” (1958) oraz „Historia neurologii polskiej” (1975), upamiętniających sylwetki wybitnych specjalistów, m.in. Edwarda Flatau, Samuela Goldflama, Adama Opalskiego czy Józefa Babińskiego. Prof. Herman napisał kilkanaście podręczników akademickich, w tym m.in. wielokrotnie wznawianą „Diagnostykę chorób układu nerwowego”. W 1975 r. łódzka AM nadała mu tytuł doktora honoris causa.
