Wielka Synagoga w Łodzi. Duma fabrykantów spalona przez Niemców

Była największą i najpiękniejszą synagogą przedwojennej Łodzi, jej projekt wykonał znany niemiecki architekt Adolf Wolff, budowniczy obiektów sakralnych, np. Matthäuskirche i synagogi w Stuttgarcie. Plany przedłożone władzom sygnował również architekt miejski Hilary Majewski. Budowa rozpoczęła się w 1881 r. Synagoga górowała nad otaczającymi ją budynkami, a efekt wielkości potęgował cokół pod budynkiem. Ogrodzenie i zieleń wokół synagogi wyodrębniały ją z otoczenia, a wnętrza były urządzone z przepychem. Okazała bożnica była przeznaczona głównie dla zasymilowanej żydowskiej burżuazji, wstęp do świątyni umożliwiały specjalne przepustki, wydawane zamożnym Żydom, zwłaszcza tym, którzy sponsorowali jej budowę. W okresie międzywojennym kazania wygłaszano w języku polskim, a w narodowe święta polskie odbywały się tam uroczystości patriotyczne. Podobnie jak inne synagogi łódzkie i ta została podpalona przez Niemców nocy z 10 na 11 listopada 1939 r., budowlę rozebrano w 1940 r. Po wojnie nie została odbudowana, a na jej miejscu przez lata znajdował się placyk handlowy, parking i postój taksówek. Obecnie na tym terenie trwa budowa stacji kolei podziemnej, a podczas prac odsłonięte zostały fundamenty Wielkiej Synagogi.