Wydział Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego we współpracy z Łódzkim Oddziałem Polskiego Towarzystwa Entomologicznego objął modliszki monitoringiem i zamierza stworzyć mapę ich występowania.
Kiedyś to była rzadkość
W Polsce występuje tylko jeden gatunek modliszki, modliszka zwyczajna (Mantis religiosa), będąca zresztą od 1984 r. pod ścisłą ochroną, jako gatunek wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt w kategorii EN (silnie zagrożony). Jeszcze pod koniec XX w. modliszka występowała w Polsce lokalnie. Od 2000 r. jej liczebność zaczęła stopniowo rosnąć, a od kilku lat obszar występowania modliszki w Polsce powiększył się znacząco. Jedynie na północy kraju to wciąż rzadkość.
— W tym roku obserwujemy gwałtowną ekspansję modliszki w środkowej Polsce. Moją uwagę szczególnie zwróciło jej liczne występowanie w Łodzi. W ostatnich dniach docierają do mnie bardzo liczne doniesienia o modliszkach z terenu miasta. Obserwuję to też na grupach pasjonatów przyrody i amatorów fotografii przyrodniczej — mówi prof. Agnieszka Soszyńska-Maj z Katedry Zoologii Bezkręgowców i Hydrobiologii UŁ.
Zróbmy mapę
Żeby pomóc naukowcom w zbadaniu fenomenu ekspansji modliszki, każdy może przyłączyć do projektu stworzenia mapy jej występowania. Wystarczy zauważonego owada sfotografować i wraz z opisem (miejsce i data) opublikować je na profilu Łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Entomologicznego (facebook.com/LodzPTE) lub przesłać na adres: e-mail: agnieszka.soszynska@biol.uni.lodz.pl.
Prof. Soszyńska-Maj podejrzewa, że przyczyną gwałtownego wzrostu liczebności modliszki w Łodzi jest kombinacja kilku czynników: postępujące ocieplenie klimatu, rekordowe temperatury tego lata, ostatnie łagodne zimy, zjawisko „miejskiej wyspy ciepła”, jaką jest Łódź, ale też projekt kwietnych łąk, które prawdopodobnie stają się miejską ostoją tych owadów.
Poznaj lepiej modliszki
Modliszka jest całkiem dużym owadem, samice mogą osiągać nawet 9 cm. To drapieżniki polujące na większe owady, zwykle szarańczaki i pasikonikowate. Są owadami ciepłolubnymi, występują na suchych i ciepłych śródleśnych łąkach, murawach, wrzosowiskach, brzegach borów sosnowych, ale również na nieużytkach i ugorach. Pomimo powszechnego przekonania o zjadaniu samców przez samice, w rzeczywistości tylko w mniej niż 30% przypadków ich kopulacja kończy się pozbawieniem samca głowy.
