Urodził się 7 lutego 1933 roku w Łodzi. Był pływakiem łódzkich klubów: YMCA (1945), Filmowca (1945-1949), Związkowca Zrywu (1950-1951), Ogniwa (1951-1952) i GWKS Orła (1953-1955), olimpijczykiem z Helsinek 1952 (30. na 100 m grzbietowym i 13. w sztafecie 4x200 m dowolnym); 13 razy zdobywał mistrzostwo Polski: 7 razy na długim basenie na 100 m (1950, 1952) i 200 m grzbietowym (1950, 1951, 1952) oraz na… 400 m grzbietowym (1950, 1952), 6 razy na krótkiej pływalni na 400 m dowolnym (1952) oraz 100 m (1951, 1952, 1953) i 200 m grzbietowym (1951, 1953). Łącznie zdobył 27 medali mistrzostw kraju: 13 złotych, 13 srebrnych i 1 brązowy (7-5-1 i 6-8-0); 8 razy bił rekordy Polski.
W roku 1952 startował na XV IO w Helsinkach, gdzie na dystansie 100 m grzbietowym zajął szóste miejsce w eliminacjach z wynikiem 1:13,4 . Płynął również na pierwszej zmianie sztafety 4x200 m, która wynikiem 9:13,7 była w kwalifikacjach piąta. Po latach podkreślał, że na lepsze wyniki nie było wówczas szans.
- Jak mogło być inaczej, skoro przez prawie półtora miesiąca przed igrzyskami nie widzieliśmy basenu 50-metrowego? Nasze przygotowania w 1952 były fatalne. Cała ekipa olimpijska została zgrupowana w ośrodku milicyjnym w Tuszyn-Lesie. Tam był basen, ale pęknięty i ciągle dolewali wodę, która miała temperaturę 12 st. C. Samochodem ciężarowym przywożono nas też do Łodzi na basen YMCA, z którego mogliśmy jednak korzystać tylko przez dwie godziny dziennie. Dla 17 kandydatów na olimpijczyków to było za mało. Poza tym jest szalona różnica pomiędzy basenem 25 m i 50 m. Efekt był taki, że pojechaliśmy na olimpiadę absolutnie nieprzygotowani. O problemach przed wyjazdem do Helsinek nie było wolno mówić, gdyż osoby na szczytach władz pływackich były jednocześnie wysokimi funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa. Przygotowaniami do IO zajmowali się pułkownik UB i jego zastępca major. - Jak wróciliśmy, to wezwano ich do Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i dostali za swoje. Było już jednak po olimpiadzie, na której na krótkich dystansach każdy z reprezentantów uzyskiwał wyniki o 2-3 sekundy gorsze od swoich możliwości – wspominał Boniecki.
Jego kariera sportowa nie ograniczała się jednak do pływania. Był także waterpolistą AZS Łódź (1952-1955) i WKS Orzeł (1955-1959), Chemii Łódź (1959-1965, od 1963 pod nazwą Unia, od 1965 Anilana) oraz grającym trenerem drużyny Orła (pod nazwą GWKS – Garnizonowy Wojskowy Klub Sportowy), która w 1956 awansowała do pierwszej ligi, a w 1958 zdobyła pierwszy w historii medal (brąz) dla Łodzi. Absolwent Studium Wychowania Fizycznego w Katowicach. Po skończeniu kariery sportowej wieloletni sędzia piłki wodnej i trener pływaków Orła (wraz z żoną Romaną, de domo Maślakiewicz) i szkoleniowiec Pałacu Młodzieży. Wychowanek trenera Janusza Białyńskiego-Opolskiego, a później podopieczny Jana Studzińskiego, Anastazego Majchrzaka oraz Aleksandra Czuperskiego.
Jerzy Boniecki przez całe życie był związany z Łodzią i tu zostanie też pochowany. Zmarł 5 marca 2021. Pogrzeb odbędzie się 15 marca 2021 na Mani. Uroczystości żałobne rozpoczną się o godz. 12.45.
