Na Starym Cmentarzu znajdują się groby: Andrzeja Rosickiego, Mariana Cynarskiego, Wacława Wojewódzkiego oraz Aleksego Rżewskiego.
Na cmentarzu na Dołach pochowany jest Grzegorz Palka.
Andrzej Rosicki (1814- 1904) – prezydent Łodzi od 1862 do 1865 roku. Ze stanowiska został zwolniony przez władze rosyjskie za podejrzenie pomagania powstańcom styczniowym. Od 1872 pracował jako dyrektor Towarzystwa Kredytowego Miasta Łodzi, którego siedziba mieściła się przy obecnej ul. Pomorskiej 21. Towarzystwo udzielało pożyczek na cele budowlane. Pracował tam do śmierci w 1904 roku.
„Po odejściu z prezydentury nie rządził miastem, lecz rządził sercami mieszkańców" - mówił nad jego grobem ksiądz prałat Karol Szmidel, proboszcz z parafii Podwyższenia Świętego Krzyża. Był powszechnie szanowany z powodu wielkiej pracowitości, sprawności organizacyjnej i oszczędności. Po jego śmierci ul. Św. Andrzeja (obecnie Andrzeja Struga) nazwana była nieoficjalnie przez wdzięcznych mieszkańców Łodzi ulicą Andrzeja Rosickiego.
Wacław Wojewódzki (1879-1940) – inżynier-technolog. Po odzyskaniu niepodległości został radnym I Kadencji Rady Miejskiej (1919). Po śmierci Mariana Cynarskiego objął na kilka miesięcy funkcję prezydenta Łodzi. Miastem rządził także od 1933 do 1935 roku jako komisarz rządowy. Za jego kadencji rozpoczęto budowę szpitala w Łagiewnikach, zbudowano zbiornik wodny na Stokach i rozpoczęto porządkowanie nasypu kolejowego pomiędzy ul. Sienkiewicza i Kilińskiego, przygotowując drogę dla linii tramwajowej. Jak wielu działaczy społecznych i politycznych, w listopadzie 1939 roku został aresztowany przez Niemców i prawdopodobnie pod koniec tego roku zamordowany w lasach lućmierskich.
Marian Cynarski (1880-1927) – był prawnikiem, sędzią. Pracował w Warszawie, Żyrardowie i innych miastach. W 1923 został wybrany na stanowisko prezydenta Łodzi. Dbał o rozwój kultury, m.in. z jego inicjatywy otwarto Miejski Kinematograf Oświatowy i Galerię Sztuki. Rozpoczęto też budowę Parku Ludowego na Zdrowiu. Za jego prezydentury pogotowie miejskie zakupiło samochodowe karetki, zastępując w ten sposób konne pojazdy. 14 kwietnia 1927 został zamordowany na klatce schodowej swojego domu przez Adama Walaszczyka, który dokonał zbrodni w akcie zemsty za domniemany brak pomocy prezydenta w znalezieniu pracy. Morderca został skazany na karę śmierci.
Aleksy Rżewski (1885-1939) - bojowiec PPS o pseudonimie „Przebój”, zesłaniec, tramwajarz, ale i też przykład niezwykłego awansu społecznego – robotnik, który zostaje prezydentem wielkiego miasta. Urodzony w 1885 roku pracę podjął już jako nastolatek. Wkrótce, być może kierowany niepodległościową tradycją rodzinną, rozpoczął działalność polityczną i społeczną. Zaprowadziła go ona do członkostwa w PPS, na barykady Widzewa podczas rewolucji 1905 roku i wreszcie na zesłanie w głąb Rosji, z którego udało mu się uciec w 1908 roku. Podczas I wojny światowej działał już w Łodzi będącej pod niemiecką okupacją. Redagował pismo „Łodzianin” i znów aresztowany, tym razem przez Niemców, zbiegł wskakując do nadjeżdżającego tramwaju.
Po odzyskaniu niepodległości Rada Miejska zdominowana przez PPS wybrała go na prezydenta miasta Łodzi. Władzę obejmował w wyjątkowo trudnej sytuacji. Polska prowadziła wojny o granice i musiała zmierzyć się z trzecią fala grypy hiszpanki oraz epidemiami tyfusu, a nawet ospy. Udało się również załatwić rządowe gwarancje kredytowe na zakup wełny, ale pierwsze transporty nadeszły dopiero w lipcu.
Osiągnięcia prezydentury Rżewskiego to wprowadzenie powszechnego nauczania na poziomie szkoły podstawowej. Podjęto również wysiłek budowy szkół i edukacji dorosłych. Rżewski podjął też przedwojenne plany budowy wodociągów i utworzył Wydział Kanalizacji i Wodociągów przy Zarządzie Miasta. Jego prezydentura wytyczyła główne kierunki działań władz miejskich na długie lata.
Przed 11 listopada 1939 roku został aresztowany przez Niemców w ramach akcji eksterminacji polskiej inteligencji i rozstrzelany. Jego symboliczny grób znajduje się na Starym Cmentarzu w Łodzi.
Grzegorz Palka (1950 -1996) - z wykształcenia chemik, pracownik naukowy Politechniki Łódzkiej. Działacz „Solidarności” uwięziony po wprowadzeniu stanu wojennego. Od 1990 roku do 1994 sprawował urząd prezydenta miasta. Później przewodniczył Radzie Miejskiej w Łodzi. Na jego kadencję przypadł trudny okres przekształceń ustrojowych i gospodarczych. Najważniejsze sprawy, z którymi przyszło mu się zmierzyć to wzrastająco lawinowo bezrobocie i kwestie majątku miejskiego oraz budowa struktur samorządu. Za jego kadencji wyremontowano ul. Piotrkowską oraz przeprowadzono renowacje wielu kamienic. W zamyśle prezydenta miała to być wizytówka miasta. 12 lipca 1996 zginał w wypadku samochodowym
