20 czerwca – Światowy Dzień Uchodźcy

Uchodźca, to osoba, która żywi uzasadnioną obawę przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub poglądów politycznych, znajduje się poza terytorium kraju, którego jest obywatelem/ką  - i z powodu tych obaw – nie chce lub nie może do tego kraju powrócić.

Przyczyny: społeczne, polityczne, środowiskowe, ekonomiczne.

Uciekają przed: biedą, strachem, przemocą (wojna, łamanie praw człowieka, reżim) brakiem dostępu do wody i żywności.

Poszukują: bezpieczeństwa stabilności, wolności, możliwości rozwoju.

Są świadomi, że prawdopodobnie nigdy już nie wrócą do dawnego życia. Towarzyszy im nadzieja, że kraje, do których dotrą, udzielą im niezbędnej pomocy oraz wsparcia i być może będą mogli zbudować nowe, godne życie w bezpiecznym miejscu.

1951 r. - w Genewie powstała Konwencja Odnosząca się do Statusu Uchodźców

1967 r. - w Nowym Jorku podpisano protokół rozszerzający zakres Konwencji o uchodźców niewojennych

1991 r. - Polska przystąpiła do Konwencji Genewskiej

• Uchodźcy stanowią w Polsce 0,03% obywateli (w całej UE jest to 0,32%).
• Co roku status uchodźcy otrzymuje w Polsce kilkaset osób (np. w 2017 r. – 151).
• Decyzję o przyznaniu statusu uchodźcy podejmuje Urząd ds. Cudzoziemców. Procedura, od złożenia wniosku, trwa minimum 6 miesięcy. W praktyce najczęściej ponad rok.
• Osoba ubiegająca się o status uchodźcy przebywa w jednym z 11 ośrodków (ok. 2 tys. miejsc).
• Po otrzymaniu decyzji uchodźca może pracować, starać się o pomoc społeczną, świadczenie rodzinne, może otrzymywać zasiłek dla bezrobotnych, jest ubezpieczony. Osoba objęta Programem Integracyjnym ma uczyć się języka polskiego i szukać pracy.
• Polki i Polacy udzielają uchodźcom nieodpłatnej pomocy prawnej, wspierają ich w poszukiwaniu mieszkań, w aktywizacji zawodowej, w procesie edukacji.

Razem twórzmy Kulturę Przyjęcia i udowadniając, że Polska jest krajem otwartym.