Istotną rolę tamtych wydarzeń w historii Polski i naszego miasta, a także walki o demokrację i autonomię wyższych uczelni, podkreślił inicjator ekspozycji dyrektor Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi Jacek Wawrzynkiewicz, a także zaproszeni goście: pierwszy wiceprezydent Łodzi Adam Pustelnik, przewodniczący Rady Miejskiej w Łodzi Marcin Gołaszewski, wicemarszałek województwa Piotr Adamczyk, a także rektor Uniwersytetu Łódzkiego prof. Elżbieta Żądzińska. Obchodom towarzyszy również specjalnie wydany album z fotografiami ze strajku w łódzkich uczelniach w styczniu i lutym 1981 roku.
Kolejnym akcentem rocznicowym było odsłonięcie w gmachu rektoratu Uniwersytetu Medycznego w Łodzi tablicy upamiętniającej strajk łódzkich studentów.
Strajk studentów łódzkich '81
Po wydarzeniach Sierpnia’80 młodzież nie pozostawała obojętna na to, co się wokół działo, a akcja strajkowa łódzkich studentów zimą 1981 roku przyniosła zmiany w życiu akademickim całej Polski na wiele następnych lat.
Walka o NZS i autonomię uczelni wyższych
Głównym postulatem młodzieży akademickiej było zalegalizowanie działalności Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Ogólnopolski Komitet Założycielski NZS złożył w Sadzie Wojewódzkim w Warszawie wniosek o zarejestrowanie związku 20 października 1980 r. Sąd oddalił wniosek 13 listopada, uzasadniając, ze osobowość prawna organizacjom studenckim o zasięgu ogólnokrajowym może nadąć jedynie minister nauki, szkolnictwa wyższego i techniki, którym był wówczas prof. Janusz Górski, pracownik naukowy UŁ. Rozgrywki, polegające na przewlekaniu rejestracji NZS, rozdrażniały środowisko studenckie, i tak już podminowane napięta sytuacja w kraju.
Okupacja budynków akademickich (21 I – 18 II 1981 r.)
Protest studentów zaczął się 6 stycznia 1981 r. wiecem na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Obok głównego postulatu - zarejestrowania NZS, doszły inne zadania, zarówno dotyczące nauczania, autonomii uczelni, reprezentacji środowiska studentów w Senacie uczelni, jak i postulatów ogólnospołecznych. Rozmowy z rektorem prof. Romualdem Skowrońskim nie przyniosły spodziewanych efektów, przede wszystkim dlatego, że postulaty w ogromnej większości przekraczały kompetencje władz uczelni. Młodzież studencka od 7 stycznia podjęła akcje tzw. solidarnego czekania na spotkanie z komisją ministerialną, a przede wszystkim z ministrem szkolnictwa wyższego prof. Januszem Górskim.
Akcją kierowało NZS, chociaż przystąpili również do niej działacze SZSP. Do strajku przyłączyły się wszystkie uczelnie Łodzi, a stopniowo solidarność z łódzkim strajkiem wyraziły niemal wszystkie uczelnie w kraju. Strajkujący studenci rozpoczęli okupację wielu wydziałów od 21 stycznia 1981 r., a 23 stycznia powołali Międzyuczelnianą Komisję Porozumiewawczą (MKP), która odtąd w gmachu Wydziału Filologicznego UŁ przy al. Kościuszki 65 reprezentowała w rozmowach stanowisko strajkującej młodzieży akademickiej. W Komisji Porozumiewawczej byli przedstawiciele UŁ, PŁ, Akademii Medycznej i Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Strajk poparła „Solidarność” Regionu Łódzkiego. Również pracownicy naukowi UŁ wyrazili swoje poparcie dla strajkujących. Strajk studencki cieszył się też dużą sympatią mieszkańców naszego miasta. 18 lutego w Łodzi zostało podpisane ostateczne porozumienie i strajk, który wniósł tak wiele w życie wyższych uczelni został zakończony.
