Skąpe informacje o dawnej Łodzi uzupełniają w kolejnych wiekach dokumenty, odnoszące się do kondycji miasta. Powszechne spisy ludności nie były wówczas znane, ale przed 1777 r. ich rolę spełniały w pewnym stopniu akty wizytacji, w których wydelegowani urzędnicy spisywali mieszkańców i ich stan majątkowy. Dzięki temu mamy ogólny, choć niepełny, obraz miasta. Pierwszego tego typu opisu Łodzi dokonano 24 lutego 1760 r. A oto jego treść:
„Na trakcie wiodącym od Piotrkowa do Torunia i od Brzezin ku Wielkopolsce leży mieścina rolnicza na włókach 28, przymiarkach 84, placach 80 i ogrodach 45. Zabudowań liczy 64, placy pustych 24. Mieszczan według zajęć posiadała: kołodziejów 8, szewców 2, krawiec l, kowal 1. Inni z furmanek i roli żyli. Wszystkim piwo robić dozwolono, a i gorzałkę palić w szynkach i gospodach przedawać. Młynów ci Łódź trzy miała, a to Kulam, Araszt, Księży Młyn. Karczem było cztery: a to przy ul. Nad Stawem, w Rynku Starego Miasta, a także tuż przy drodze ku Lutomierskowi. W mieście tylko gorzałka tu palona sprzedawana być miała, a ktoby cudzą przedawał, skonfiskowana być ma. Łódź zamieszkują 71 famili jej łyczków tutejszych, a najsłynniejsze z nich są: Drewnowie, Chometki, Chrapki. Ulic Łódź liczy cztery, a to Nad Rzeką, Drewnowska, Rynek i Nad Stawem”. I to by było na tyle, choć chyba nikt nie przypuszczał, że 100 lat później zacznie wyrastać tu przemysłowe centrum…
