Nazwa ul. Drewnowskiej, która trwa niezmiennie od 250 lat, pochodzi od nazwiska jednego z najstarszych rodów łódzkich – Drewnowiczów. Wąska i kręta droga biegła przez pola do ziem ornych radnego Stanisława Drewno. Z czasem nazywano ją ulicą Drewną albo Drewnową, a w 1770 r. przekształcono na Drewnowską. Ulica brała początek na Starym Rynku i między nim a ulicą Stodolnianą (obecnie część ul. Zachodniej) była całkowicie zabudowana. Jak świadczy spis nieruchomości z 1770 r. na 70 rodzin ówczesnego miasteczka około połowa, czyli 32, mieszkały właśnie przy ul. Drewnowskiej i do końca XVIII w. były to bogatsze familie, np. Kozulowie, Szczygłowie, Kuzitowicze.
Drewnowicze należą do najstarszych łódzkich rodów, której protoplastą był chłop, poddany kapituły włocławskiej – Stanisław Krzyczkowic, któremu – jako zięciowi – mieszczanin łódzki Jędrzej Drewno zapisał dom oraz swoje nazwisko. Ród ten szybko zyskał na znaczeniu, a jego członkowie zasiadali we władzach miasta, a nawet kilkakrotnie obejmowali urząd burmistrza. Jako pierwszy sprawował tę funkcję przez dwa lata, od 1754 r., wnuk Stanisława – Andrzej Drewnowicz. 20 lat później stanął na czele rady miejskiej drugi z rodu Drewnowiczów – Jan. W 1775 r. piastował urząd burmistrza Aleksy Drewnowicz, a ostatnim z tego rodu włodarzem Łodzi w latach 1793–1801 był Piotr Drewnowicz, któremu przyszło działać już po II rozbiorze Polski.
