Na północno-zachodnich krańcach dzisiejszej Łodzi leżała stara wieś Kały (to dawne określenie błotnistych terenów), datowana od wczesnego średniowiecza, a jej zabudowania znajdowały się między dzisiejszymi ulicami: Aleksandrowską, Szczecińską, Warzywną, Kujawską. Była to wieś z kilkoma chłopskimi chałupami i prawdopodobnie dwoma małymi folwarkami należąca do kilku właścicieli. Był tam również młyn wodny stojący na brzegu rzeczki Brzozy, w miejscu, gdzie przecina ją dziś ul. Szczecińska. Pod koniec XVIII w. dziedzic kalski południową część dóbr o powierzchni ponad 5 km kw. przeznaczył na kolonię olęderską pod nazwą Grabieniec. W XIX w. nadal parcelowano majątek kalski, w wyniku czego powstały kolejne osady, np. kolonia Marianów na północy, Piaskowiec i Teofilów na wschodzie, Mikołajew i Budy Kałowskie na południu oraz osada młyńska Borowiec nad Sokołówką.
Niewielką wsią o przyjemniejszej nazwie była położona w kierunku południowym Jagodnica, która obejmowała kilka zagród chłopskich oraz maleńki folwark. W okresie wojen, w połowie XVII w. Jagodnica została prawdopodobnie zniszczona, bowiem z danych pochodzących z końca wieku dowiadujemy się już tylko o 2–3 zagrodach i niedużym folwarku. W takim dość wątłym „szlacheckim” stanie otoczona lasami wieś trwała przez kolejne stulecie…
