Pod koniec XVIII wieku na terenach podłódzkich bardziej niż w mieście widać było ożywienie gospodarcze, związane głównie z koniunkturą na drewno i rozwojem hut szkła. Początki przemysłu na terenie dzisiejszej Łodzi – jak się okazuje – wiążą się nie z włókiennictwem, a ze szklarstwem. W Łodzi i jej najbliższych okolicach rozwinął się przemysł szklarski, co miało związek z dużymi zasobami i niską ceną drewna w tym rejonie.
Już w połowie XVIII wieku czynna była huta szkła w Lućmierzu, która utrzymała się tylko do lat 80. Jeszcze przed II rozbiorem powstała huta szkła pod Chojnami. Znajdowała się ona w okolicach dzisiejszych ulic Dąbrowskiego, Niższej i Broniewskiego, a w kolonii Chojny Huta mieszkało ok. 50 osób. Następna powstała między wsią Kały a Sokołowem. Również pod koniec XVIII w. uruchomiono nową hutę w Radogoszczu, a w pobliżu Łodzi było kilka innych zakładów. Na przełomie wieków działały też huty szkła na gruntach dawnej wsi Rogi, gdzie dla pracowników zbudowany został specjalny budynek familijny, w którym zamieszkały 62 osoby oraz Huta Jagodnica, z 17 domami. Były to na owe czasy spore zakłady przemysłowe, zatrudniające po kilkudziesięciu robotników. Tym samym powstało we wsiach podłódzkich pewne zaplecze dla założonych później fabryk, zwłaszcza że wiele hut nie wytrzymało konkurencji i upadło, ale kolonie robotnicze pozostały.
