Odłam tej rodziny osiedlił się także w Zgierzu. O pierwszym Karnisie w dziejach Łodzi mówi zapis w księgach miejskich z 1530 r. Był to Wawrzon Karnis, syn Jakuba, który w latach 1531–1547 przewodził ławie miejskiej. Potem urząd ten przejął jego syn Jakub i piastował go przez 40 lat (1547–1586)! Zachowały się nazwiska 7 ławników z czasów Wawrzona Karnisa, a byli nimi: Wojtek Klimczyk, Wojtek Wyszek, Wojtek Prasał, Michał Jałocha, Kacper Gronostaj, Stasz Zybałko oraz Wojtek Słonka.
Po śmierci Wawrzona Karnisa II w roku 1612 na urzędzie wójta pojawił się jego syn Maciej, który stosownym zapisem ostatniej woli w księgach miejskich odziedziczył cały majątek wraz z wójtostwem łódzkim. Maciej Karnis jako wójt był też sędzią w mieście przez 30 lat. Dopiero w 1643 r. kończy się czwarte pokolenie rodu Karnisów na stolcu wójtowskim w biskupim mieście Łodzi. Wiemy z zapisów, że Maciej świadomie przekazał swój urząd Walkowi Glińskiemu, który piastował go przez następne 40 lat. Syn ostatniego wójta Macieja Karnisa, znowu Wojciech, jako herbowy szlachcic wstąpił do stanu rycerskiego. To dosyć zagadkowa postać, gdyż ostatni ślad jego działalności prowadzi do Łęczycy, gdzie spisał on swój testament w 1656 r., który brzmi tajemniczo i zaczyna się takimi słowami: „Będąc dekretem słusznym na śmierć skazanym, której spodziewając się rychło nadejścia, zapis niniejszy, będąc przytomny na umyśle, czynię...”.
