Dobra łódzkie składały się z miasta Łodzi, folwarku w Starej Wsi, czterech, a następnie trzech wsi: Wólki, Widzewa, Zarzewa (początkowo także ze Starej Wsi, która uległa wyludnieniu), kilku młynów oraz dużego obszaru leśnego. Na początku XVII w. znajdował się w Starej Wsi folwark dzierżawcy oraz dziewięć zagród chłopskich. Miejscowi chłopi starali się jednak przenosić do Łodzi i uzyskać prawa miejskie. Już w 1642 r. były tam tylko dwa gospodarstwa chłopskie, które na skutek zniszczeń wojennych uległy likwidacji. Stan ten przetrwał do drugiej połowy XVIII w. Natomiast nadal istniał dwór z folwarkiem, który był głównym ośrodkiem dóbr łódzkich. W końcu XVIII w. do folwarku starołódzkiego, zwanego również starowiejskim, należało 111 morgów ziemi ornej (ponad 62 ha). Jego zabudowania składały się z dworku, służbówki oraz kilku budynków gospodarczych. Znajdował się on pomiędzy dzisiejszymi ulicami: Pomorską, Kilińskiego, Północną i Solną.
Osobnymi jednostkami gospodarczymi w obrębie klucza łódzkiego były tzw. wójtostwo łódzkie oraz sołectwo zarzewskie. Dawne urzędy dziedzicznych przedstawicieli samorządu miejskiego straciły z czasem swój charakter i przeobraziły się w małe dożywotnie dzierżawy, które nadawano protegowanym biskupa lub któregoś z dostojników kościelnych. Do wójtostwa łódzkiego należało pięć łanów ziemi, a folwarczek, składający się z domu i kilku budynków gospodarczych, znajdował się w rejonie dzisiejszej ul. Sterlinga i ul. Jaracza.
