Reglamentacja wielu produktów była wprowadzona zaraz po wojnie i przedłużała okres niedoborów okupacyjnych. Druga faza kartkowa miała miejsce w latach 50., gdy znów zaczęło brakować mięsa, cukru i innych artykułów. Trzeci okres cennych karteczek nastąpił w czasach gierkowskich, gdy w lipcu 1976 r. wprowadzono kartki na cukier i niestety na tym się nie skończyło. Warto wspomnieć, że postulat wprowadzenia kartek na mięso pojawił się na liście tzw. postulatów gdańskich w sierpniu 1980 r., co miało zagwarantować podstawowe potrzeby społeczne, bo sklepy świeciły pustkami, tworzyły się gigantyczne kolejki i zdarzały się okupacje placówek handlowych. Ogólnopolski system kartek na mięso miał zostać wprowadzony od 1 lutego 1981 r., ale ruszył z poślizgiem, choć bony z napisem „luty” udało się wykorzystać od 1 kwietnia.
Operacja logistyczna była potężna – wydawanie co miesiąc milionów kartek w wielu wariantach, a potem żmudne wycinanki w sklepie i wklejanie ich do dokumentacji handlowej. I chociaż kartki były, to mięsa i wędlin brakowało. Co więcej, zaczęło przybywać kartek, które same stały się cennym towarem, przedmiotem spekulacji, wymiany i fałszerstw. W kolejnych miesiącach pojawiły się kartki na masło, mąkę, kasze, ryż, proszek do prania, artykuły dla niemowląt, cukierki, czekoladę, alkohol, papierosy, mydło, mleko, smalec, a nawet na buty, no i oczywiście na benzynę. Jakie transakcje, operacje wykonywano przy pomocy kartek – to osobny temat. Kartki miały być wprowadzone na kilka miesięcy, ale zostały z nami na dłużej. Te na cukier przetrwały do 1985 r., a kartki na mięso jako ostatnie zniesiono dopiero 1 stycznia 1989 r. Ślady tamtych dziwnych czasów pozostały do dziś w grubych klaserach kolekcjonerów pełnych kolorowych kartek z lat 80. XX w. na niemal wszystkie reglamentowane produkty, a 1 kwietnia 1981 r. rozpoczął niemal 10-letni okres prima aprilis, choć to nie były raczej udane żarty…
