23 października 1909 r. po pożarze Teatru Victoria przy ul. Piotrkowskiej 67, w dawnych magazynach towarzystwa transportowego „Nadieżda” otwarto Teatr Polski przy ul. Cegielnianej 63, obecnie ul. Jaracza 27 (adres Teatru im. S. Jaracza jest spadkobiercą ponad 130-letniej tradycji polskiej sceny w Łodzi). Projekt powstał pod nadzorem Gustawa Landau-Gutentegera, a obiekt posiadał widownię na 836 miejsc, centralne ogrzewanie i elektryczne oświetlenie. Pierwszym dyrektorem Teatru Polskiego przy ul. Cegielnianej został Aleksander Zelwerowicz.
Za jego dyrekcji (1909–1911) Łódź, jako pierwsze miasto Królestwa, oglądała „Klątwę” i „Wesele” Wyspiańskiego, a w serii dramatu narodowego znalazły się ponadto: „Dziady” Mickiewicza, a także „Fantazy” i „Samuel Zborowski” Słowackiego oraz „Irydion” Krasińskiego. Rozmach łódzkiej scenie zapewniły także przedwojenne inscenizacje Leona Schillera, będące manifestacją teatru politycznego („Szwejk” Haška, „Krzyczcie, Chiny!” Tretiakowa, „Nie-Boska komedia” Krasińskiego czy „Kordian” Słowackiego).
W zespole aktorskim Teatru Polskiego (później Teatru Miejskiego), pojawiały się takie sławy jak: Karol Adwentowicz, Stefan Jaracz, Władysław Krasnowiecki, Stanisława Wysocka, Aleksander Zelwerowicz, Michał Znicz, Andrzej Mielewski, a wśród scenografów – Andrzej Pronaszko i Konstanty Mackiewicz.
