Trudny okres dla prasy
Jedne tytuły padały, inne wchodziły w obieg, a niektóre usuwano z powodów politycznych. Po zamknięciu „Dziennika Łódzkiego” ludność polska czytała głównie prasę warszawską, szczególnie „Kuriera Warszawskiego”, który posiadał stałą rubrykę poświęconą Łodzi. W 1897 r. zaczął wychodzić „Rozwój” pod red. Wiktora Czajewskiego, a od 1898 r. „Goniec Łódzki”, którym kierował Stanisław Książek.
W 1906 r. „Goniec Łódzki” został zawieszony przez władze carskie, a na jego miejsce pojawił się „Kurier Łódzki”, którego redakcja znajdowała się przy ul. Zachodniej 37. W 1911 r. pismo przyjęło nazwę „Nowy Kurier Łódzki”, od 1919 r. – „Kurier Łódzki Ilustrowany”, a potem ponownie było wydawane jako „Kurier Łódzki” (ostatni numer ukazał się 4 IX 1939 r.).
Sukces „Kuriera Łódzkiego"
W 1920 r. redakcję „Kuriera Łódzkiego” zakupiło Towarzystwo Drukarsko-Wydawnicze Jana Stypułkowskiego, a redaktorem został Czesław Gumkowski. Gazeta należała do najchętniej czytanych w Łodzi, osiągając nakłady 20–40 tys. egz., a w 1929 r. na Wystawie Krajowej zdobyła srebrny medal w uznaniu tradycji i zasług dla kultury. Ważne były również dodatki czytelnicze: Łódź w ilustracji, kalendarze, Gazeta Niedzielna, Mały Kurier oraz Kurier Filmowy i Literacko-Naukowy, stanowiące nieocenione źródło wiedzy o dawnej Łodzi.
