Pod koniec 1883 r. Międzynarodowe Towarzystwo Telefonów „Bell” zainstalowało w Łodzi pierwszą sieć telefoniczną. Słupy ustawiono na ulicy Cegielnianej (dziś Jaracza), gdzie znajdowała się centralna stacja oraz po obu stronach Piotrkowskiej. Pierwsze aparaty telefoniczne pojawiły się w magistracie oraz w urzędzie policmajstra.
W sierpniu 1889 r. telefony łódzkie miały 255 abonentów prywatnych, 7 rządowych i 3 służbowych. Abonament kosztował sporo, bo 125 rubli rocznie. W 1891 r. długość przewodów telefonicznych w Łodzi wynosiła ok. 375 km. Abonentów było 333, a aparatów 399. W 1913 r. liczba aparatów telefonicznych wzrosła do 3 tysięcy. Wysokie słupy o dużej średnicy zajmowały znaczną część Piotrkowskiej, szpeciły, a gęste przewody sieci telefonicznej zasłaniały okna i utrudniały ruch.
W 1898 roku mieszkańcy ponad 200 domów przy Piotrkowskiej złożyli podanie o usunięcie słupów, ale dopiero pod koniec 1907 r. władze zatwierdziły projekt przebudowy sieci telefonicznej w Łodzi. Dwie główne linie napowietrzne na Piotrkowskiej, na odcinku od ulicy Południowej do Nawrot, postanowiono zmienić na podziemne kable.
