Z początkiem lutego 1964 roku ruszyła giełda samochodowo-motocyklowa na parkingu przy pl. Barlickiego. Wcześniej łódzki autobazar znajdował się na rogu ulic Nawrot i Wodnej. Może to dziś zabrzmi dziwnie, ale dawniej właściwie nie można było kupić samochodu ot tak, mając nawet fundusze. W okresie PRL nowe auta po oficjalnej cenie można było kupić tylko na tzw. talony, które były przyznawane uznaniowo. Za gotówkę, ale w walucie obcej (głównie USD) można było nabyć auto w sieci „Pewex”, ale trudno było udokumentować posiadane dewizy. Można było zatem kupić talon na lewo albo wybrać się na giełdę, a zanim ruszyła ta popularna do dziś na Widzewie, to choćby na Zielony Rynek.
Samochód był pół wieku temu prawdziwym luksusem. Jeśli komuś udało się kupić auto w fabrycznej cenie, to np. za Syrenę 104 musiał zapłacić 72 tys. zł, przy średnich zarobkach na poziomie 1500 zł, czyli równowartość 4 lat pracy. Trabant limuzyna (sic!) był tańszy – 65 tys. zł, Wartburg droższy – 105 tys., Skoda Octavia – ok. 100 tys. zł, a Moskwicz – 115 tys. zł. Najdroższa był nowa Warszawa za 120 tys. zł. Na giełdzie kwoty były oczywiście znacznie wyższe, więc za cenę nowego auta można było nabyć jedynie „używkę”. Co więcej, w latach 60. XX w. litr benzyny tzw. niebieskiej 78-oktanowej kosztował 4,80 zł, a żółtej 92 – 6,50 zł, czyli za średnią wypłatę można było zatankować ok. 300 litrów paliwa. Za to na łódzkich ulicach nie było tłoku, a i zaparkować było gdzie…
