17 stycznia 1901 roku uruchomiono linię tramwajową do Pabianic, a 19 I ruszyło połączenie ze Zgierzem. Pomysł ten pojawił się niemal z chwilą uruchomienia pierwszego łódzkiego tramwaju w grudniu 1898 r. Starania o koncesję rozpoczęło jednocześnie kilka firm, ale tym razem także zwyciężyła grupa kierowana przez Juliusza Kunitzera, złożona z czołowych łódzkich fabrykantów. Warunki koncesji podpisał car Mikołaj II 6 stycznia 1899 r. Oficjalna nazwa przedsiębiorstwa brzmiała: Łódzko-Zgierskie i Łódzko-Pabianickie Elektryczne Wąskotorowe Koleje Podjazdowe. Budowniczym tych linii ponownie był petersburski oddział niemieckiego koncernu AEG. Prace budowlane ruszyły we wrześniu 1899 r. Jako pierwszą ukończono i otwarto 17 stycznia 1901 r. linię do Pabianic o dł. 15 km. Dwa dni później pierwsze tramwaje wyjechały do Zgierza (trasa o długości 9,5 km). To późniejsze linie 41 i 45.
W 1908 r. konsorcjum przekształciło się w spółkę akcyjną pod nazwą Towarzystwo Łódzkich Wąskotorowych Elektrycznych Kolei Dojazdowych (ŁWEKD), które 14 lipca 1908 r. otrzymało nową koncesję na 48 lat. Wśród akcjonariuszy po śmierci Kunitzera dominującą pozycję zdobyła rodzina Scheiblerów, posiadająca prawie 40% udziałów.
W 1910 r. ruszyła linia do Aleksandrowa i Rudy Pabianickiej, a rok później do Konstantynowa. Do Tuszyna i Rzgowa tramwaje kursowały od 1916 r., a w latach 20. powstała trasa do Ozorkowa i Lutomierska. Tempo budowy – jak widać – było zawrotne, a planowano jeszcze połączyć Łódź liniami tramwajowymi z Brzezinami, Koluszkami, Łaskiem, a nawet Zduńską Wolą i Piotrkowem Trybunalskim!
