Tangermann był synem osadników niemieckich wyznania ewangelickiego, dobrze władał językiem polskim i niemieckim, co było atutem w jego karierze administracyjnej. Był także bliskim współpracownikiem Rajmunda Rembielińskiego i za jego rządów rozpoczął się rozwój miasta.
Od 1841 r. Łódź zaliczono do rzędu miast gubernialnych, co wiązało się z podniesieniem rangi burmistrza do statusu prezydenta, którym 23 czerwca został Karol Tangermann. W tym czasie rozpoczęto brukowanie ulic, ustawiono 21 latarni olejowych, rozpoczęto budowę szpitala św. Aleksandra, pojawiły się dorożki jako środki komunikacji publicznej, utworzono pierwsze szkoły elementarne. W sumie jako burmistrz i prezydent Tangermann rządził Łodzią przez 15 lat z krótką przerwą w okresie powstania listopadowego, kiedy usunięto go ze stanowiska. Miasto liczyło w latach 20. XIX w. kilka tysięcy mieszkańców, a w latach 40. już niemal 15 tys., co czyniło je drugim po Warszawie ośrodkiem w Królestwie Kongresowym. Za jego kadencji powstał również park Źródliska (Kwela), a granice Łodzi powiększyły się poprzez utworzenie tzw. Nowej Dzielnicy. W Rynku Nowego Miasta (pl. Wolności) były już: kościół ewangelicki pw. Zesłania Ducha Świętego oraz ratusz, na wieży którego pojawił pierwszy zegar publiczny, a także jatki miejskie. Tangermann miał żonę, katoliczkę pochodzenia szlacheckiego i pięć córek. W czasie pracy przeziębił się i zmarł 12 sierpnia 1844 r., a – jak stwierdził lekarz miejski – przyczyną śmierci było „częściowe przepracowanie się na służbie”...
