Kartka z kalendarza. Skąd wzięła się w Łodzi cerkiew św. Aleksandra Newskiego?

W końcu XIX wieku wśród łodzian ponad 3 tys. osób wyznawało prawosławie. Była to głównie kadra żołnierska i oficerska garnizonu miasta wraz z rodzinami. Niektórzy z nich, zdemobilizowani po roku 1863 r., osiedli tu na stałe. Najpierw powstała cerkiew 37. Pułku Jekaterynburskiego, która mieściła się w prywatnym mieszkaniu feldfebla Andrejewa, przy ul. Nawrót. To było na potrzeby miasta o wiele za mało. Pod egidą i przy wsparciu finansowym fabrykantów łódzkich (głównie Scheiblera i Poznańskiego) postanowiono w 1874 r. zbudować nową cerkiew pod wezwaniem św. Aleksandra Newskiego, przy ówczesnej ul. Widzewskiej, w pobliżu dworca Fabrycznego. Projektantem był słynny architekt łódzki Hilary Majewski. Jej budowa kosztowała 90 tys. rubli i trwała 4 lata. Pieniądze pochodziły z darowizn fabrykantów i dobrowolnych składek gminy rosyjskiej. Car odręcznym reskryptem pochwalił tak zbożną inicjatywę, a prezydent Łodzi Władysław Pieńkowski otrzymał tytuł radcy dworu i order św. Stanisława. Cerkiew zaprojektowana w stylu bizantyjskim miała pomieścić 1000 osób i do dziś stanowi jeden z najcenniejszych zabytków sakralnych Łodzi.