To ważna data w dziejach rodzimej kinematografii, ale również dla Łodzi filmowej, gdzie obraz był kręcony, i gdzie działała już od 1945 r. wytwórnia jako część Przedsiębiorstwa Państwowego „Film Polski”. Początkowo twórcy (reżyser Leonard Buczkowski i scenarzysta – Ludwik Starski) planowali zrobienie średniometrażowego dokumentu muzycznego, jednak po jego ukończeniu w 1946 r. zdecydowano się wydłużyć go do fabularyzowanej wersji pełnometrażowej. Tym samym „Zakazane piosenki” stały się pierwszym polskim filmem pełnometrażowym nakręconym po II wojnie światowej.
Zdjęcia rozpoczęły się już w grudniu 1945 r., a do fabularnej wersji w maju 1946 r. Większość powstała w Łodzi, a na ulicy Łąkowej dokonano rekonstrukcji kilku warszawskich ulic, a w lipcu zrealizowano plenery w stolicy. Film oparty na twórczości wojennej wykonawców ulicznych i orkiestr podwórkowych cieszył się dużą popularnością, jednak krytyka zarzucała mu fałszowanie rzeczywistości okupacyjnej i łagodzenie okrucieństw niemieckich. W związku z tym na polecenie rządowe obraz został wycofany z kin i skierowany do poprawy.
Wersja zmieniona weszła na ekrany w 1948 r. – wycięto z niej niemal 1/3 materiału, ale dokręcono nowe sceny. Również i ona była bardzo popularna. Do końca XX w. film obejrzało w kinach ok. 15 mln widzów, a jego produkcja kosztowała 642 tys. zł. W obsadzie znaleźli się popularni młodzi aktorzy, a także ekipa przedwojennych sław, m.in. Danuta Szaflarska, Jerzy Duszyński, Jan Świderski, Halina Ordężanka, Jan Kurnakowicz, Stanisław Łapiński czy Zofia Jamry. Widoczny z dalszej odległości kadr z „Zakazanych piosenek” zdobi obecnie elewację hotelu przy ul. Łąkowej, przywołując także pamięć sławnej łódzkiej wytwórni. agr
