Najstarszy wariant szlaku łęczycko-krakowskiego omijał Łódź; biegł on z Łęczycy przez Parzęczew, Kazimierz nad Nerem, Lutomiersk, Pabianice, Rzgów i Tuszyn do Wolborza. Prawdopodobnie już w XII wieku powstał nowy, krótszy wariant, który kierował się na Zgierz i Łódź, a w Rzgowie łączył z poprzednim.
Na równie starą metrykę szlaku rusko-zachodniopomorskiego wskazują przede wszystkim źródła archeologiczne. W Lutomiersku znaleziono bowiem bogate i ciekawe zabytki: cmentarzysko z XI wieku oraz pozostałości po osiedlu z XII–XIII w. Do niedawna znano dokładnie jedynie odcinek tego szlaku, prowadzący z Lutomierska na wschód. Początkowo pokrywał się on z najstarszą drogą łęczycko-krakowską, tzn. prowadził przez Pabianice, Rzgów, Tuszyn i Wolbórz do Sulejowa i Piotrkowa.
Jak wynika z opisu, w średniowieczu Łódź miała pod względem komunikacyjnym korzystne położenie. Przechodziła przez nią co prawda wyłącznie jedna droga publiczna, ale zagęszczająca się stopniowo w sąsiedztwie sieć połączeń pozwalała na dogodne korzystanie z systemu komunikacyjnego całego kraju. W XV–XVI wieku ukształtowała się ponadto na tym obszarze gęsta sieć dróg lokalnych, łączących przede wszystkim wsie, przysiółki i inne osiedla z siedzibami ich parafii. Zapewne z tych połączeń powstały po XVI w. drogi o charakterze ponadlokalnym, prowadzące z Łodzi do Brzezin i do Pabianic, a w śladzie dawnego traktu z Łęczycy do Krakowa powstała nasza słynna ulica Piotrkowska
