O gospodarce rolnej mieszkańców Łodzi w XV w. źródła mówią niewiele. Przywileje lokacyjne z 1414 i 1424 r. wspominają daninę w życie i owsie – a zatem te zboża były tutaj uprawiane – ponadto jęczmień, który był ważnym surowcem do wyrobu piwa. Mieszczanie łódzcy uprawiali także trzodę chlewną, owce i drób.
Rolnictwa miejskiego nie można jednak utożsamiać z wiejskim. Mieszczanie uprawiali ziemie na zupełnie innych zasadach niż chłopi. Początkowo gospodarstwa rolne miały po jednym łanie (ok. 17 ha), ale z biegiem lat następowało stopniowe rozdrobnienie. Największą ilość ziemi posiadali wójt i pleban, choć przeważająca jej część znajdowała się poza obszarem miejskim.
Łodzianie wykonywali prace polowe ze swoimi rodzinami i służbą domową. Najstarsza wzmianka o rzemiośle łódzkim znajduje się w dokumencie z 1414 r., który wymienia: sukienników, krawców, szewców, piekarzy, rzeźników, kowali i innych. Należy jednak zaznaczyć, iż jest to akt, który mówi m.in. o opłatach, które będą pobierane od wymienionych rzemieślników, co nie znaczy, że wszyscy z nich byli później tutaj reprezentowani. Natomiast dokument z 1424 r. odnosił się już do stanu faktycznego, a zatem wspomniani w nim sukiennicy, rzeźnicy i szewcy rzeczywiście tutaj przebywali i pracowali, choć trzeba pamiętać, że w momencie lokacji miasta żyło w Łodzi ledwie 100 osób.
