W dokumencie bpa Jana Kropidły z 1387 roku znajdują się informacje, pozwalające dość dokładnie określić datę założenia Widzewa. Miejscowość tę razem z Łodzią otrzymał w dożywotnie użytkowanie kanonik Piotr Śliwka od Zbiluta, który zasiadał na stolcu biskupów włocławskich w latach 1364-1386. Okres wolnizny we wsiach nowo zakładanych na ogół nie przekraczał 20 lat, natomiast w istniejących już od dawna był znacznie krótszy. Ponieważ Widzew otrzymał 14 lat, przeto prawdopodobnie upłynęło już 6 lat od jego założenia, które nastąpiło zatem ok. 1381 roku.
Położenie Widzewa dość łatwo określić, bowiem jest on zaznaczony na mapach z przełomu XVIII i XIX w. oraz na starszych planach dóbr łódzkich. Gorzej przedstawia się sprawa Łodzi-wsi, po której do tego czasu pozostał jedynie folwark. Znajdował się on w okolicach dzisiejszej ul. Solnej, na południowo-wschodnim krańcu stawu młyńskiego; od tego też miejsca prowadziły dwie drogi: jedna do wójtostwa i Widzewa, druga do Księżego Młyna. Zapewne bezpośrednio z folwarkiem, podobnie jak w wielu innych miejscowościach, sąsiadowały zabudowania chłopskie, toteż kiedy uległy ruinie nie zachował się po nich żaden ślad w nazewnictwie, gdyż folwark i wieś stanowiły jeden punkt osadniczy.
Po założeniu na początku XV w. miasta Łodzi, jej osadę macierzystą zaczęto nazywać Łodzią-wsią, a od XVI w. Starą Łodzią lub Starą Wsią.
