Nawet maleńka wioska Łodzia świadczyła w XIII/XIV wieku powinności na rzecz monarchy lub archidiecezji łęczyckiej w postaci dziesięciny. Opisany już wcześniej przywilej z 1332 roku księcia łęczyckiego i dobrzyńskiego Władysława niewiele zmienił, bo Łódź przeszła pod zarząd władzę biskupa włocławskiego i odtąd łodzianie mieli odpowiadać jedynie przed swoim panem, tj. biskupem lub jego sołtysami i włodarzami, wnosząc jednak rozmaite opłaty.
Każdy mieszkaniec z łanu winien był płacić czynsz w wysokości pół grzywny groszy praskich. W XIV wieku obowiązywała w Polsce tzw. grzywna kolońska – była to wartość pieniężna 0,2 kg skórek zwierząt futerkowych, czyli około 48 groszy oraz 1/4 garnca miodu, czyli tzw. rączkę. Widzewiacy, którzy razem z łodzianami przeszli pod władzę biskupią, zobowiązani byli jeszcze do przekazywania na rzecz kanonika włocławskiego po 30 jaj kurzych na Wielkanoc, a także jednego sera białego. Natomiast przed świętem Wniebowzięcia NMP – jeszcze po dwie kury nośne. Z każdej karczmy w Łodzi lub Widzewie dzierżawca płacił dwa denary (srebrna moneta polska o ciężarze 1,5 g).
Po przeniesieniu za czasów biskupa Jana Kropidły w 1387 r. na prawo niemieckie mieszkańcy Łodzi otrzymali 3 lata wolnizny, tzn. zwolnienie od wszystkich opłat i powinności, a chłopi z Widzewa – 14 lat. Natomiast po upływie tego czasu znów mieli płacić z łana po pół grzywny (24 grosze), łodzianie dodatkowo 1/4 garnca miodu, a wszyscy dostarczyć po 30 jajek, l serze i po 2 kury rocznie. Ponadto jeszcze – jeden dzień powinni orać pod oziminę, drugi pod jare, trzeci wozić nawóz, czwarty kosić siano, piąty grabić je. Nie było lekko…
