Po utworzeniu na początku XI w. pełnej organizacji kościelnej w Polsce, ziemia Łęczycka weszła w skład archidiecezji gnieźnieńskiej. W jej południowo-zachodniej części utworzono na przełomie XII i XIII w. archidiakonat łęczycki, obejmujący obszar ziemi łódzkiej.
Administracja państwowa nie znała do początków XIX w. niższych jednostek niż powiaty, toteż w razie potrzeby, przede wszystkim przy zbieraniu podatków, posługiwano się podziałem na parafie.
W najbliższym sąsiedztwie Łodzi założono przed XIV wieku parafie w Kazimierzu nad Nerem, Mileszkach i Zgierzu, w połowie tego stulecia w Dobrej i Pabianicach, na przełomie wieku XIV i XV w samej Łodzi, a w 1473 r. powstał kościół filialny w Chojnach Dużych.
Ze wsi i innych osiedli samodzielnych powstałych do końca XVI w. należały do parafi i zgierskiej – Kały, Łagiewniki i Modrzew; dobrskiej – Moskule; mileskiej – Chojny Duże, Chojny Małe, Stoki, Wola Mieczkowa, czyli późniejsza Sikawa, Wola Stokowska; do pabianickiej – Chachuła Młyn, Chocianowice, Retkinia i Ruda Pabianicka; kazimierskiej – Jagodnica, Złotno oraz łódzkiej – Bałuty, Brus, Doły, zaginione Lipinki, Radogoszcz, Rogi, Rokicie, Stara Łódź, Widzew, Wólka i miasto Łódź.
Kiedy powstał pierwszy kościół w naszym mieście? O tym możesz przeczytać w następnej części łódzkich legend.
