4 listopada 1964 roku zmarł w Penley w Walii Jan Kwapiński (właśc. Piotr Edmund Chałupka, ps. „Kacper”, „Stanisław”) – polityk, działacz PPS, poseł na Sejm RP I i II kadencji w latach 1922-1930, ostatni prezydent międzywojennej Łodzi od 3 marca do początku września 1939 r. Warto odnotować ten fakt, gdyż był to niekomisaryczny prezydent naszego miasta od 1933 roku, powołany w wyborach samorządowych.
Urodził się w Warszawie 12 listopada 1885 roku, pracował w walcowni w Ostrowcu i aktywnie działał w Organizacji Bojowej PPS, a za brawurową przygotowaną w Łodzi akcję pod Rogowem w 1906 roku, podczas której zrabowano carski konwój z pieniędzmi, został skazany na karę śmierci. Przez ponad 10 lat przebywał na katordze, a po powrocie uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 r. Zaraz po wybuchu wojny II wojny światowej, jako prezydent Łodzi, patronował powołaniu Okręgowego Łódzkiego Komitetu Społecznego Niesienia Pomocy Żołnierzom i ich Rodzinom.
4 września 1939 zwrócił się do władz wojskowych z wnioskiem budowy okopów wokół miasta i zorganizowania batalionów ochotniczych. Propozycja ta została odrzucona przez wojsko, a mężczyźni do 50 roku życia mieli ewakuować się na wschodnie tereny RP, gdzie Jan Kwapiński został ranny w czasie bombardowania Zamościa. W czerwcu 1940 roku został aresztowany przez NKWD i zesłany na Syberię.
Po uwolnieniu dotarł do Londynu w 1942 roku i wszedł z ramienia PPS do rządu gen. Władysława Sikorskiego, pełniąc nawet funkcję zastępcy premiera. Po wojnie nadal był przedstawicielem PPS na emigracji, był ministrem w rządzie Tomasza Arciszewskiego i działał w różnych organizacjach. Zmarł w szpitalu w Penley w Walii i spoczął na londyńskim cmentarzu Streatham Park, ale dziś powraca do Ojczyzny po 60 latach jako zasłużony dla Polski polityk i działacz niepodległościowy, a także ostatni prezydent Łodzi w czasach II Rzeczypospolitej. Cześć Jego pamięci!
Jan Kwapiński został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim, w Alei Zasłużonych przy Kościele pw. Św. Karola Boromeusza w Warszawie.
